Samira

Haar job bestaat uit het bemiddelen tussen ouders, leerkrachten en leerlingen. In alle vormen. Over heel KOCA.

Ondertussen al negen jaar, maar ze ervaart nog steeds regelmatig het WAUW-gevoel omdat ze hier zelf evenveel leert dan dat ze geeft aan andere mensen. Een mooi evenwicht.

Het heeft jaren geduurd voordat ze erin is gegroeid want werken met mensen, dat leer je niet zomaar uit een boek en het is dan ook vooral de ervaring waar Samira op steunt.

Vaak doet zij een lang traject met de kinderen en het kleine dove kleutertje van 2,5 jaar dat ooit in KOCA kwam en nu 21 jaar is en binnenkort zal verhuizen naar De Klinkaard is daar een mooi voorbeeld van.

Autisme, doof of slechthorend, leerstoornissen.

Het is vaak moeilijk voor de ouders die Samira begeleidt en meestal van Arabische afkomst zijn om dit te aanvaarden en dat is pas de eerste stap van een lange (levens)weg die de kinderen en hun ouders zullen afleggen.

Wanneer het gezin een diagnose aanvaard heeft en ook het kind zich hier goed bij voelt, dan pas is er tijd om te leren.

Zich goed voelen, dat is het belangrijkste. Dat is de eerste stap voor een kind. Leren komt later.

Van de om en bij de vijfentwintig gezinnen die Samira begeleidt, kan ze sommigen moeilijk loslaten. Begeleiden schept nu eenmaal een band.

Heel vaak zijn er problemen van financiële aard zoals een gezin waar Samira op huisbezoek gaat en waar de moeder oud goedkoop brood in olie weekt en er een beetje suiker op doet zodat de kinderen toch maar iets hebben om mee naar school te nemen.

Ook voor jongeren is zij vaak een vertrouwenspersoon. Samira kent als geen ander de culturele verschillen en gelijkenissen, de gevoeligheden die in sommige gemeenschappen leven. Zij zoekt dan mee naar oplossingen die voor alle partijen aanvaardbaar zijn. Soms komen jongeren nog steeds vertellen aan Samira hoe het met hen gaat. Omdat ze zo goed kan luisteren. Omdat ze er is.

Betrokkenheid ten aanzien van de leerlingen en hun gezin. Dat is de basis en voorwaarde van zowel Samira als KOCA en vaak kan ze niet meer doen dan de mensen hun hart laten luchten maar dat alleen al is een recht, vindt Samira.

Zeker voor mensen die door hun beperkingen en/of sociale achtergrond kwetsbaarder zijn.

Samira heeft een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ze heeft moeten leren om de spreekwoordelijke knop om te draaien maar dat is en blijft moeilijk, ook al heeft ze thuis een man, een tweeling van 12 en twee volwassen kinderen die ook haar aandacht nodig hebben.

Samira draagt het buitengewoon onderwijs een warm hart toe, ze kan zich niet meer voorstellen hoe het zou zijn om terug in het regulier onderwijs te staan.

Het mooie aan KOCA is de ‘wie ben jij’ en ‘wie ben ik’-vraag. Daar draait alles om, van daaruit wordt er gewerkt. Vanuit een gevoel, en dat voelt goed.